Wolontariusz – człek to, jaki?
 Niezawodny – z naszej paki. 
A hospicjum – w pełnym dziele. 
Mamy dla Was uczuć wiele.
 Czemu płaczesz?- Nie płacz,,Woli”
 Pomożemy ci w niedoli. 
Tyś nam rodak – brat żółciany
 Dla Was – mili – żonkil mamy. 
Cóż brateńku – raźnym krokiem 
Chodźmy zmierzyć się z motłochem
,,Motłoch” – ludzi, w marmur zlanych 
Serc nieczułych i nieprawych. 
Chodźmy szybko – powód mamy. 
Uzbieramy – chorym damy. 
Weźcie puszki – damy radę. 
Uzbieramy milion nawet! 
Nie boimy się trudności - 
Pamiętamy w łóżkach gości. 
Oni na nas liczą wiele - Pomożemy przyjaciele
 Nie poddamy się bólowi 
Przypomnimy narodowi O was – ludzie smutnej twarzy
 Dla was uśmiech mamy w darze.
 Więc do przodu – raźnym krokiem
 Uporamy się z motłochem! 

Sylwester Makoś

„Wolontariusz” 
Wolontariusz, człowiek miły
 Pomaga bliźniemu. Dlaczego? Dla dobra ludzkiego. 
Po co? Po uśmiech na twarzy przyjaciela chorego. 
Robi to dla szczęścia i radości, 
Z postanowienia swego, 
Dla innych i siebie samego. 

Julian Makoś 

Tam, gdzie przyjaźń, gdzie oddanie,
 gdzie jest zaangażowanie jest początek naszej pracy. 
Wspólnych zabaw i rozpaczy wielkich wzlotów,
 sukcesików no i średnich problemików.
 Tak na serio – mamy wiele bo to miłość jest w tym dziele. 
To motorek, co napędza wszystkie dzieła i zwycięża.
 Jest nas mało – lecz to wiele, bo to sami przyjaciele! 
Roma - wszystko przezwycięża, 
chociaż dawno ma już męża; 
Lusia – mała, duchem wiele, miła oku i w Kościele; 
Danka – osa Romie miła, chociaż żądlić nie chce wiele; 
Magda – ten jej pyszczek dobrze znamy, niech więc pokieruje nami; 
i Żaneta – jak się patrzy, jej minimum nie wystarczy. 
Jest nas mało – będzie więcej, więc z uśmiechem kończę wreszcie. 
Może i ty będziesz z nami – takich ludzi mało mamy! 

Sylwester Makoś 31.10.2008 r.